Opublikowane w

Kierunek Druskienniki i Birsztany – turystyka zdrowotna na Litwie

„Litwo, Ojczyzno moja! ty jesteś jak zdrowie” – tak brzmią pierwsze słowa inwokacji Adama Mickiewicza rozpoczynającej „Pana Tadeusza”. I chociaż słynny wieszcz użył tego określenia jako metafory opisującej jego tęsknotę za ukochanym krajem, dla wielu turystów odwiedzających słynne litewskie uzdrowiska jest ono jak najbardziej prawdziwe.

Największy na Litwie kurort to Druskienniki. Szczyci się on mianem jednego z najlepszych uzdrowisk klimatycznych i balneologicznych w Europie. Swoją popularność zawdzięcza nie tylko źródłom słonej wody mineralnej i pokładom borowiny, lecz także wyjątkowemu mikroklimatowi oraz niezwykle malowniczemu krajobrazowi. Przepiękne brzegi rzeki Niemen, historyczne wille i sanatoria, okoliczne jeziora oraz otaczające miasto lasy Puszczy Dajnowskiej sprawiają, że miejsce to zachwyca turystów.

Najstarsze zapiski dotyczące Druskiennik sięgają XVII wieku. Sama nazwa miasta prawdopodobnie pochodzi od słowa druskininkas, którym określano ludzi zajmujących się warzeniem soli. Legenda głosi, że słone źródła w Druskiennikach powstały z łez litewskiej księżnej, które wylała myśląc, że jej mąż zginął w odmętach Niemna w czasie polowania. W 1974 r. dekretem Stanisława Augusta Poniatowskiego miejscowości przyznano status uzdrowiska. W latach 20. i 30. XX wieku została ona znacznie rozbudowana i doprowadzono do niej linię kolejową. Warto wspomnieć, że do spopularyzowania kurortu przyczynił się Józef Piłsudski, któremu w 1928 r. Rada Miasta przyznała honorowe obywatelstwo. Inni znani Polacy związani z Druskiennikami to Józef Ignacy Kraszewski, Stanisław Moniuszko, Hanna Ordonówna, Juliusz Osterwa, poeta Jan Czeczot, olimpijczyk Jarema Bujakowski oraz lekarz Jan Pilecki.

Do Druskiennik chętnie przyjeżdżają osoby cierpiące na choroby dermatologiczne oraz ze schorzeniami układu oddechowego, zwłaszcza z astmą. Leczy się tam też pacjentów z chorobami serca i układu krążenia, problemami związanymi z układem pokarmowym i metabolizmem, takimi jak otyłość czy cukrzyca, chorobami narządów ruchu oraz ginekologicznymi. Usytuowane w Druskiennikach sanatoria oferują pełną gamę zabiegów wykorzystujących naturalne bogactwa miejscowości, w tym kąpiele solankowe, okłady borowinowe, inhalacje i koktajle tlenowe.

Nie tylko osoby borykające się z problemami zdrowotnymi odwiedzają Druskienniki. Przepiękna, przedwojenna architektura, czyste, przepełnione zapachem żywicy powietrze oraz miejscowe atrakcje: jeden z największych w Europie parków wodnych, Muzeum Sękacza z największym na świecie takim ciastem, Park Linowy, całoroczny kryty tor narciarski i snowboardowy, muzeum pamiątek poradzieckich czy też ciągnący się od brzegów Niemna malowniczy park zdrojowy przyciągają turystów z wielu krajów i wszystkich, którzy chcą chociaż na chwilę odpocząć od miejskiego zgiełku. To właśnie z myślą o nich powstały centra SPA, oferujące szereg zabiegów regenerujących, upiększających i relaksacyjnych.

Innym znanym kurortem, który popularnością zaczyna dorównywać Druskiennikom są również usytuowane nad Niemnem i otoczone przepięknymi lasami sosnowymi Birsztany.

Tutaj także korzysta się z leczniczych źródeł wód mineralnych oraz okładów borowinowych. Liczne ujęcia wód leczniczych mają bardzo bogaty, zróżnicowany skład, najczęściej jednak zachowują swoje walory lecznicze w stosunkowo krótkim czasie od wydobycia, więc korzystać z nich można jedynie przyjeżdżając do uzdrowiska. Jeden z litewskich pisarzy nazwał wodę ze znajdującej się w parku przedwojennej pijalni, będącej niejako symbolem Birsztan, „słonymi łzami Wzgórza Witolda”.

W miejscowym sanatorium Eglės można spróbować wody mineralnej Gintaras, która stymuluje metabolizm, łagodzi stany zapalne oraz reguluje napięcie mięśni gładkich. Innym znanym źródłem odkrytym w 1960 r.  jest Sofija. Zawiera aż 70 różnych minerałów, co sprawia, że porównywane jest często ze słynącym z bogactwa składników Morzem Martwym. Co ciekawe, zwykłą wodę pitną sprowadza się do kurortu wodociągami, ponieważ na miejscu jej po prostu nie ma.

Historia miejscowości sięga XIV wieku – w czasach średniowiecza znajdowała się tutaj warownia, a sam rejon był częstym miejscem polowań litewskich książąt. W XIX w. odkryto tu bogate złoża borowin oraz zbudowano ujęcie wody mineralnej.

Z oferty miejscowych sanatoriów korzystają pacjenci z dolegliwościami ze strony układów krążenia, nerwowego, oddechowego oraz trawiennego, a także osoby z chorobami nerek, problemami endokrynologicznymi, onkologicznymi, dermatologicznymi i ginekologicznymi.

Terapia w ośrodkach bazuje na holistycznej filozofii Kneippa, według której „natura obficie obdarowała nas wszystkim, czego potrzebujemy dla naszego zdrowia”. Koncepcja Kneippa zakłada konieczność łączenia w procesie dochodzenia do zdrowia oraz wzmacnianiu sił witalnych pięciu elementów: leczniczych wód i roślin, ruchu, właściwego odżywiania oraz zrównoważonego stylu życia. W znajdującym się w mieście ogrodzie, urządzonym zgodnie z tą koncepcją i nazwanym imieniem jej twórcy, można skorzystać z zabiegów hartujących. Tuż obok kompleksu Eglės sanatiorija znajduje się natomiast Druskupis – jedyna na Litwie tężnia z powietrzem „morskim”, w której wykorzystywana jest woda ze źródła Rūta, działająca leczniczo w chorobach dróg oddechowych oraz skóry. Nie sposób też nie wspomnieć o czynnym przez cały rok pawilonie do inhalacji „Villa Biruta”, po którego drewnianych ścianach spływa bogata w minerały solanka.

Birsztany to również szeroka oferta rekreacyjna, nie tylko dla osób poszukujących ciszy i harmonii, lecz także dla tych, którzy cenią sobie aktywne formy wypoczynku. Znajduje się tutaj klub żeglarski oferujący rejsy statkami oraz wynajem łodzi i kajaków. Miejscowy aeroklub organizuje natomiast loty balonami. Na osoby preferujące spacery lub przejażdżki rowerowe czeka liczący ponad 320 km kwadratowych park narodowy obejmujący około 60 kilometrowy odcinek Niemna. Okres zimowy to okazja do wypróbowania tras narciarskich, w marcu zaś odbywa się tutaj międzynarodowy festiwal jazzu.

Największym ośrodkiem oferującym zarówno usługi sanatoryjne, jak i zabiegi SPA jest kompleks Eglės sanatorija. Poza skorzystaniem z szerokiego asortymentu zabiegów bazujących na wodach leczniczych oraz okładach i kąpielach borowinowych, można tutaj odpocząć i zregenerować się, korzystając – w przystępnych cenach – z czterech basenów, 8 różnych saun, terapii przy użyciu bursztynu, groty solnej czy aromaterapii. Ośrodki Eglės sanatorija znajdują się zarówno w Druskiennikach, jak i w Birsztanach.

Warto zaplanować podróż do tych przepięknych miejsc. Położone są w odległości zaledwie kilkudziesięciu kilometrów od granic Polski a znajdujące się tam sanatoria i centra SPA nie tylko oferują usługi na najwyższym, międzynarodowym poziomie, lecz także w bardzo atrakcyjnych cenach. Warto wspomnieć, że z niektórych zabiegów można również korzystać bezpłatnie – są one bowiem ogólnodostępne dla wszystkich przyjezdnych.

tekst i zdjęcia: Dominika Jaśkiewicz

Opublikowane w

Smog – coraz groźniejszy wróg

Zanieczyszczenie powietrza oraz jego wpływ na zdrowie człowieka

5 grudnia 1952 roku Londyn spowiła gęsta mgła. Nie byłoby w tym nic nadzwyczajnego, gdyby nie to, że tym razem niewinne z pozoru zjawisko, początkowo bagatelizowane przez mieszkańców Londynu, okazało się bezwzględnym zabójcą.

Początek grudnia 1952 roku w stolicy Wielkiej Brytanii przyniósł znaczne ochłodzenie. Mieszkańcy miasta zużywali znacznie więcej węgla do ogrzewania mieszkań, niż zazwyczaj o tej porze roku. Niskiej temperaturze towarzyszył wyż baryczny, który sprowadził nietypową dla tego obszaru cyrkulację powietrza zwaną antycyklonem. Na domiar złego, inwersja temperatury sprawiła, że zimne, nieruchome powietrze zostało uwięzione pod cieplejszą warstwą, co utrudniało rozprzestrzenianie się zanieczyszczeń. Sytuację pogorszyła też słaba jakość spalanego przez mieszkańców węgla oraz jego zanieczyszczenie związkami siarki.

Niebawem, poziom zanieczyszczenia powietrza osiągnął stan krytyczny – mgła zamieniła się w toksyczny smog będący mieszaniną emitowanych do atmosfery gazów i pyłów z kominów mieszkań oraz fabryk a także spalin samochodowych. Przez następne pięć dni Londyn stał się zabójczą pułapką zarówno dla ludzi, jak i zwierząt.

Początkowo, przyzwyczajeni do mgieł Londyńczycy bagatelizowali problem, mimo że nietypowa mgła ograniczała widoczność do poniżej metra, pyły zawieszone w powietrzu utrudniały oddychanie a w mieście masowo zaczęły padać zwierzęta. Wkrótce jednak szpitale zaczęły masowo zapełniać się pacjentami z objawami niewydolności oddechowej. Władze odwołały wszelkiego rodzaju uroczystości na wolnym powietrzu a także przedstawienia teatralne i kinowe. Sparaliżowana została komunikacja miejska, kolej stanęła a loty zostały odwołane. Londyńczycy stali się więźniami własnych domów.

Wielki Smog Londyński, bo tak został ochrzczony, zebrał przerażające i tragiczne żniwo. Między 5 a 9 grudnia 1952 roku wskutek wysokiego stężenia pyłu zawieszonego i dwutlenku siarki w powietrzu odnotowano 4 tysiące zgonów wywołanych komplikacjami niewydolności oddechowej oraz hipoksją (niedobór tlenu w tkankach w stosunku do jego zapotrzebowania przez organizm, prowadzący do niedotlenienia organizmu), powstałymi w wyniku wdychania zabójczego smogu. Większość z ofiar stanowiły dzieci, mieszkańcy w podeszłym wieku oraz osoby cierpiące na przewlekłe choroby płuc i serca. W kolejnych tygodniach na ostrą niewydolność oddechową zmarło kolejne 8 tysięcy ludzi. Łączną liczbę ofiar Wielkiego Smogu szacuje się na blisko 12 tysięcy, nie licząc mieszkańców, którzy zginęli w wypadkach komunikacyjnych z powodu ograniczonej widoczności.

Wydarzenia tamtego feralnego grudnia w latach 50. były zaledwie groźną anomalią. Niestety, pierwsze dekady XXI wieku upływają pod znakiem postępujących zmian klimatycznych, gwałtownych i nietypowych zjawisk pogodowych a zanieczyszczenie powietrza, potocznie zwane „smogiem” stało się nieodzownym towarzyszem naszego życia. I choć na krótką metę nie jest on tak zabójczy, jak Wielki Smog Londyński, w dłuższej perspektywie przyczynia się do zwiększenia zachorowalności oraz liczby zgonów.

Zanieczyszczenia powietrza klasyfikujemy obecnie jako główne przyczyny globalnych zagrożeń środowiska. Międzynarodowa Organizacja Pracy definiuje je jako wszelkiego rodzaju skażenie powietrza przez substancje, które są szkodliwe lub niebezpieczne dla zdrowia i życia, bez względu jaką postać przybierają. Przyczyniają się do wielu chorób, zwiększają umieralność a także działają niekorzystnie na środowisko, zakłócając procesy fotosyntezy oraz wnikając do wody i gleby. Smog jest tylko jedną z postaci zanieczyszczeń powietrza, które mają niekorzystny, częstokroć śmiercionośny wpływ na organizm ludzki, postacią najbardziej bezpośrednią.

Zanieczyszczenia powietrza stały się zatem głównym zagrożeniem środowiskowym dla zdrowia i najczęstszą przyczyną przedwczesnych zgonów. Na przestrzeni XX wieku średnia oczekiwana długość życia człowieka rosła skokowo dzięki postępującemu rozwojowi medycyny i techniki. XXI wiek rozpoczynamy od nienotowanego dotąd spadku tej średniej. Czy zwiększona umieralność może być ceną, jaką płacimy za zdobycze techniki? Wydaje się, że skażenie powietrza i środowiska naturalnego jest obecnie zarówno jednym z najgroźniejszych wrogów człowieka, jak i jednym z największym wyzwań, przed którym stoimy.

Poznaj swojego wroga

Biorąc pod uwagę wprowadzony przez MOP podział, możemy rozróżnić dwa główne rodzaje zanieczyszczeń – te widoczne gołym okiem, bezpośrednio wpływające na nasze zdrowie i jakość życia, oraz te znacznie bardziej niebezpieczne, bo niewidoczne, przenikające do ludzkiego organizmu innymi drogami. Co gorsza, badania wskazujące na wpływ, jaki zanieczyszczenia te mają na ludzki organizm prowadzone są zaledwie od dwóch dekad, zatem wiedza na ich temat jest w powijakach. Niemal codziennie docierają do nas kolejne doniesienia naukowe, a wyłaniający się z nich obraz trudno nazwać optymistycznym.

Czym jest smog? Słowo „smog” pochodzi z języka angielskiego i jest połączeniem słów „smoke”, czyli „dym” i „fog”, czyli „mgła”. Słowo to oznacza zanieczyszczenie powietrza powstające w skutek działalności człowieka przy niekorzystnych warunkach atmosferycznych. Termin ten powstał w połowie XX wieku, w Anglii, po analizie tragicznych wydarzeń grudnia 1952 roku. W Polsce funkcjonuje od lat 80. XX wieku. Jest to najlepiej zbadana i udokumentowana forma zanieczyszczenia środowiska.

Głównymi składnikami smogu są m.in. pył zawieszony (PM), ozon (O3), dwutlenek azotu (NO2), dwutlenek siarki (SO2) oraz amoniak (NH3). Procesy spalania przyczyniają się także do uwalniania wielu innych zanieczyszczeń, takich jak benzen (C6H6), tlenek węgla (CO) czy metale ciężkie. Niektóre z tych zanieczyszczeń mają krótkoterminowe, negatywne skutki na zdrowie człowieka. Inne, jak metale ciężkie akumulują się w środowisku, przenikając do gleby, a następnie do łańcucha pokarmowego, w efekcie często trafiając na nasz stół.

Niektóre zanieczyszczenia, np. benzen, mogą niszczyć ludzki materiał genetyczny oraz, w przypadku długotrwałej ekspozycji, powodować nowotwory. Warto pamiętać, że benzen stosowany jest jako dodatek do benzyny. Szacuje się, że w Europie około 80% benzenu uwalnianego do atmosfery pochodzi ze spalania paliwa wykorzystywanego przez pojazdy.

Innym znanym kancerogennym zanieczyszczeniem jest benzo(a)piren (B(a)P). Związek ten uwalniany jest w procesie spalania drewna lub węgla w piecach domowych. Jego kolejnym źródłem są spaliny samochodowe, przede wszystkim z silników wysokoprężnych. Benzo(a)piren można zazwyczaj znaleźć w pyle zawieszonym.

Warto pamiętać, że smog nie jest zjawiskiem typowym jedynie dla dużych aglomeracji i okręgów przemysłowych, lecz także mniejszych miast. Ze względu na skład i rejon występowania wyróżniamy dwa rodzaje smogu: smog „zimowy” oraz „letni”. Powstają one w różnych warunkach atmosferycznych, ale mają podobne, zdecydowanie negatywne oddziaływanie na nasze zdrowie i życie.

Wg definicji Głównego Inspektoratu ochrony środowiska smog „zimowy”, kwaśny, zwany inaczej aerozolowym to występowanie w powietrzu przede wszystkim wysokich stężeń pyłu zawieszonego o różnej średnicy cząsteczek. Głównymi składnikami smogu zimowego są pył PM10 (frakcja pyłu o średnicy do 10 mikrometrów), pył PM2,5 (o średnicy poniżej 2,5 mikrometra), tlenki siarki, tlenki węgla oraz wspomniany już benzo(a)piren. Ten typ smogu występuje głównie w umiarkowanej strefie klimatycznej a zawarte w nim pyły zawieszone niszcząco wpływają na układ krążenia oraz układ oddechowy człowieka.

Natomiast smog „letni”, inaczej smog fotochemiczny, występuje najczęściej w tropikalnej i subtropikalnej strefie klimatycznej. Składa się on głównie ze związków pochodzących ze spalin samochodowych oraz emisji przemysłowych, takich jak tlenki węgla i tlenki azotu.

Szacuje się, że z powodu zanieczyszczenia powietrza na całym świecie umiera rocznie 4,2 miliona osób. Kolejne 3,8 miliona pada ofiarą zanieczyszczenia powietrza wewnątrz pomieszczeń, co spowodowane jest przez niesprawne piece, brak skutecznej wentylacji oraz złej jakości paliwo. Wg Światowej Organizacji Zdrowia aż 91% populacji naszego globu żyje na terenach, gdzie zła jakość powietrza bezpośrednio zagraża ludzkiemu zdrowiu i życiu. Według szacunkowych danych z najnowszego raportu Europejskiej Agencji Środowiska skażenie powietrza tylko jednym ze składników smogu – pyłem drobnocząsteczkowym PM2,5 i tym, co ten pył zawiera, było w 2016 roku przyczyną przedwczesnego zgonu około 412 000 mieszkańców czterdziestu jeden europejskich krajów, w tym 374 000 obywateli Unii Europejskiej. Wśród nich było około 43 000 Polaków.

Globalne koszty i skutki dla jednostki

Światowa Organizacja Zdrowia ocenia, że globalny wpływ zanieczyszczenia powietrza stanowi przyczynę:

29% wszystkich zgonów i chorób związanych z rakiem płuc,

17% wszystkich zgonów i chorób spowodowanych ostrym zakażeniem dolnych dróg oddechowych,

24% zgonów z powodu udaru mózgu,

25% zgonów i chorób spowodowanych chorobą niedokrwienną serca,

43% wszystkich zgonów i chorób spowodowanych przewlekłą obturacyjną chorobą płuc.

Smog i zanieczyszczenia przenikające do środowiska mają istotny wpływ na nasze codzienne funkcjonowanie, mogą powodować groźne choroby a nawet przyczynić się do przedwczesnej śmierci. Szczególnie narażonymi grupami są dzieci, osoby starsze, ludzie cierpiący na przewlekłe choroby układu oddechowego i układu krążenia oraz osoby o obniżonej odporności.

Związki zawarte w pyłach zawieszonych mogą powodować bóle głowy i niepokój, pogorszyć funkcjonowanie ośrodkowego układu nerwowego, powodować podrażnienie oczu, nosa, gardła oraz problemy z oddychaniem (szczególnie u osób z astmą). Zanieczyszczenia przyczyniają się też do częstszych infekcji górnych i dolnych dróg oddechowych, obniżają pojemność płuc i pogarszają stan pacjentów z POChP, bywają też przyczyną raka płuc. U pacjentów narażonych na długotrwałą ekspozycję występują choroby układu krążenia. Co więcej wdychanie pyłów zawieszonych może zaburzyć pracę wątroby i śledziony oraz pogorszyć funkcje układu rozrodczego.

Przytoczone powyżej statystyki wydają się bezwzględne. Nie ma człowieka na naszej planecie, który na pewnym etapie swojego życia nie padłby ofiarą zanieczyszczenia powietrza.  Dlatego też warto pamiętać, że smog to nasz wspólny problem i zagrożenie, którego nie możemy bagatelizować.

tekst:  Dominika Jaśkiewicz

Bibliografia:

1. Ambient air pollution: Health impacts, WHO ,https://who.int/airpollution/ambient/health-impacts/en/>

2. Air quality in Europe 2019, European Environment Agency, 16.10.2019 <https://www.eea.europa.eu/publications/air-quality-in-europe-2019/>

 

 

 

Opublikowane w

Nowoczesna terapia a jakość życia osób z wirusem HIV

Mimo że pacjenci zarażeni HIV do końca życia muszą zmagać się z wirusem, jeżeli stosują nowoczesną, skuteczną terapię antyretrowirusową oraz prowadzą higieniczny tryb życia, nie zarażają osób ze swojego otoczenia i często dożywają sędziwego wieku. Nowe schematy leczenia znacząco zmniejszają również skutki uboczne związane z wieloletnim przyjmowaniem leków.
 
Wirus HIV w ostatnich dekadach XX wieku siał postrach równy niemalże dżumie. W 1986 roku Rosjanie ogłosili, że został on stworzony w USA, aby posłużyć jako broń biologiczna. Świat huczał od teorii spiskowych, jedną z nich było przekonanie o tym, że wirus celowo został wprowadzony do populacji homoseksualistów w ramach eksperymentu. Nosiciele byli stygmatyzowani, a objawy AIDS, wywoływanej przez HIV choroby, były wówczas równoznaczne z wyrokiem śmierci.
 
Naukowcy skłaniają się ku teorii, że wirus HIV (z j. ang. Human Immunodeficiency Virus, czyli ludzki wirus upośledzenia odporności) pojawił się najpierw w Afryce. Pierwsze wzmianki o nim pochodzą jeszcze z 1908 roku, kiedy to jeden z jego szczepów dziesiątkował populację szympansów. Nie wiadomo jednak, kiedy dokładnie przywędrował do Europy i na Nowy Kontynent. Naukowcy podejrzewają, że przez długi czas wirus pozostawał w odizolowanych populacjach, a przyczyną epidemii był gwałtowny rozwój komunikacji i środków transportu oraz migracja z terenów ówczesnych kolonii.
 
O wirusie zrobiło się głośno w 1981 roku, czyli prawie 40 lat temu, gdy w Nowym Jorku i Kalifornii wśród młodych mężczyzn o orientacji homoseksualnej zaobserwowano liczne przypadki bardzo rzadkich chorób. Przez blisko dwadzieścia lat nosicieli traktowano niczym trędowatych, zdarzały się nawet przypadki, gdy lekarze odmawiali ich leczenia. Jednak w ciągu tych czterech dekad zmieniło się prawie wszystko. Prawie, ponieważ społeczeństwo niestety wciąż wykazuje skłonność do stygmatyzowania osób będących nosicielami HIV.
 
Jak to się zaczęło?
Na początku lat 80. nastąpił gwałtowny wybuch, a następnie szybki rozwój epidemii zachorowań na AIDS (z ang. Acquired Immunodeficiency Syndrome, czyli zespół nabytego niedoboru odporności). Choroba wywołała ogólnoświatową panikę, a stwierdzenie jej u pacjenta oznaczało w zasadzie wyrok szybkiej i bynajmniej niebezbolesnej śmierci. Mechanizm powstawania choroby ani wirus, który ją wywoływał nie były wówczas jeszcze znane, a to, co nieznane zwykle budzi lęk. Co więcej, AIDS rozpoznawano w bardzo zaawansowanym stadium, zatem medycyna niewiele mogła zaoferować choremu.
 
Pierwszy test wykrywający wirusa HIV opracowano dopiero w 1985 roku, a dwa lata później – pierwszy lek antyretrowirusowy. Niestety jego działanie było niezwykle krótkotrwałe. Przełom nastąpił w drugiej połowie lat 90. Stosowane wówczas terapie pozwalały na ograniczenie umieralności osób z HIV. Pojawił się jednak kolejny problem. Długotrwałe leczenie, w czasie którego pacjenci zmuszeni byli przyjmować nawet ponad 20 leków dziennie, wiązało się w wieloma skutkami ubocznymi, które oznaczały często podwyższone ryzyko zgonu.
 
Nowoczesne leki antyretrowirusowe
Obecnie standardowa terapia pacjentów z HIV polega na przyjmowaniu trzech leków antyretrowirusowych. Niestety, ponieważ choroba jest nieuleczalna, należy je przyjmować do końca życia, a wieloletnie leczenie nie pozostaje obojętne dla organizmu pacjentów.
 
W 2018 roku wprowadzono najnowocześniejszy schemat leczenia, który polega na przyjmowaniu wyłącznie dwóch leków. Jest on tak samo skuteczny jak terapia trójlekowa, natomiast znacznie minimalizuje ryzyko wystąpienia skutków ubocznych związanych z koniecznością wieloletniego leczenia.
 
Dzięki rozpowszechnieniu nowoczesnej terapii chorzy coraz rzadziej wymagają długotrwałej hospitalizacji i drogiego leczenia, co znacznie zmniejsza koszty związane z chorobą, lecz także poprawia jakość życia pacjentów. Coraz częściej prowadzą oni aktywne życie towarzyskie i zawodowe, skupiają się na rozwoju osobistym, a fakt nosicielstwa lub choroby, choć wymaga monitoringu specjalisty, nie powoduje konieczności częstych pobytów w szpitalu.
 
Jak dziś żyje z pacjentom z HIV?
W maju 2019 roku przeprowadzono badanie na 100 pacjentach żyjących z wirusem HIV, leczonych jednocześnie zgodnie ze standardem farmakoterapii antyretrowirusowej (w skrócie ARV). Uczestników badania rekrutowali zarówno pracownicy organizacji pozarządowych, jak i lekarze, którzy na co dzień pracują z osobami będącymi nosicielami wirusa HIV. Badanie miało formę ankiety wypełnianej drogą internetową, co nie tylko umożliwiło udzielenie odpowiedzi w wybranym przez pacjentów, dogodnym dla nich czasie, lecz także gwarantowało im anonimowość.
 
Wyniki badania okazały się niezwykle interesujące. Pokazują one, że nowoczesna terapia w dużej mierze niweluje niedogodności związane z faktem życia z wirusem HIV. Pośród 100 badanych 66 stanowili mężczyźni, kobiety zaś 34, przy czym 51 badanych było mieszkańcami Warszawy.
 
Większość z nich to pacjenci zdiagnozowani ponad 10 lat wcześniej, natomiast aż 59 z zarażonych zdiagnozowano 16 lat temu lub wcześniej.
 
7 na 10 ankietowanych pozytywnie oceniło jakość swojego życia: 49 osób uznało, że jest ona raczej dobra, natomiast 23 uznało ją za bardzo dobrą. Jedynie 10 chorych uznało jakość swojego życia za raczej złą.
 
Oczywiście nie oznacza to, że dla większości nosicieli wirusa HIV życie przebiega bezproblemowo. Aż 54% badanych przyznało, że codziennie uważnie muszą obserwować stan swojego zdrowia a dla 30% obawę stanowiło podjęcie współżycia seksualnego. Jednak z drugiej strony co 4. badany zadeklarował, że nic go ogranicza.
 
Postępy w dziedzinie medycyny sprawiają, że aż 3/4 z ankietowanych ma nadzieję, że w przyszłości ich całkowite wyleczenie stanie się możliwe.
 
Niestety problematyczna wciąż pozostaje kwestia stygmatyzacji osób żyjących z wirusem HIV. Ponad połowa badanych doświadczyła dyskryminacji z powodu nosicielstwa. Co ciekawe, najczęściej dotyka ich ona ze strony personelu medycznego i stomatologicznego. Członkowie rodziny i przyjaciele znacznie rzadziej negatywnie traktują osoby zarażone, lecz niestety wciąż się to zdarza. Aż 1/3 z badanych przyznała, że ukrywa przed rodziną i bliskimi przyjmowanie leków antyretrowirusowych. Dlatego ankietowani zgodnie podkreślają, że wprowadzenie ogólnospołecznych kampanii edukacyjnych oraz szkolenia lekarzy są dla nich kwestiami kluczowymi. Ważna jest edukacja społeczeństwa nie tylko w zakresie profilaktyki HIV, lecz także w kwestii obcowania z nosicielami wirusa. Bez tych działań trudno będzie zmienić stereotypowe postrzeganie osób z HIV oraz postawy środowiskowe, z którymi się spotykają.

 

tekst: Dominika Jaśkiewicz

Opublikowane w

Wakacje dla zdrowia i urody w Eglės sanatorija

Eglės sanatiorija to połączenie tradycji z nowoczesnością w służbie zdrowia i urody. Oferowane tutaj zabiegi z zakresu medycyny i kosmetologii, chociaż przeprowadzane są w oparciu o najwyższe międzynarodowe standardy jakości oraz przy wykorzystaniu sprzętu diagnostyczno-rehabilitacyjnego najnowszej generacji,  bazują na wykorzystywanej od stuleci wiedzy o naturalnych metodach leczenia.

Druskienniki i Birsztany to dwie największe i najpopularniejsze na Litwie miejscowości uzdrowiskowe oraz jedne z ważniejszych kurortów klimatyczno-balneologicznych na mapie Europy. Oba usytuowane są nad malowniczym Niemnem i otoczone gęstymi, żywicznymi lasami parków krajobrazowych.

Specyficzny, łagodny mikroklimat, zjonizowane, czyste powietrze, obfite złoża borowiny oraz, przede wszystkim, liczne źródła wód mineralnych stanowią naturalne bogactwo rejonu, którego nie sposób nie docenić. Z jego leczniczych właściwości korzystają osoby cierpiące na schorzenia układów krążenia, oddechowego, trawiennego i nerwowego, z problemami skórnymi, metabolicznymi, nefrologicznymi, endokrynologicznymi, onkologicznymi i ginekologicznymi oraz przechodzące rekonwalescencję.

Nie tylko chorzy odwiedzają oba kurorty. Przepiękne krajobrazy – meandry Niemna, jeziora, sosnowe lasy i parki zdrojowe przyciągają turystów szukających okazji do odpoczynku i regeneracji sił z daleka od zgiełku, w kameralnej atmosferze tych niewielkich miasteczek. Przyjeżdżają tu też wszyscy, którzy lubią aktywnie spędzać czas wolny. Druskienniki szczycą się m.in. jednym z największych w Europie parków wodnych oraz całorocznym krytym torem narciarskim i snowboardowym, a Birsztany – możliwością skorzystania z przelotów balonami. Liczne festiwale: muzyczne, taneczne czy poetyckie, muzea, zabytki oraz luksusowe centra SPA, w których można zadbać nie tylko o zdrowie, lecz także o urodę to kolejne atrakcje, którymi miasta przyciągają gości.

Jedną z głównych wizytówek obu kurortów są kompleksy leczniczo-wypoczynkowe Eglės sanatorija, oferujące szeroką gamę zabiegów leczniczych, upiększających i relaksacyjnych w niezwykle atrakcyjnych cenach.

Tak zwane „medyczne SPA” Eglės w Druskiennikach działa od 1972 roku. W 2018 ośrodek został odnowiony i rozbudowany. Szczyci się mianem największego sanatorium w Europie Północnej – może pomieścić 1300 osób i stanowi swojego rodzaju odrębne miasteczko. Z leczniczych terapii korzysta się tutaj nie tylko w budynkach, lecz także i poza nimi. Znajdujące się w specjalnie zaprojektowanym do aromaterapii ogrodzie zielnym rośliny wydzielają silny aromat, którego działanie lecznicze znane jest od wieków. Przykładowo, zapach lawendy działa kojąco i antyseptycznie, pomaga zredukować napięcie, bóle migrenowe oraz zaburzenia snu, mięta zaś, poza działaniem uspakajającym, pomaga udrożnić drogi oddechowe. Na świeżym powietrzu można też korzystać ze ścieżki do refleksoterapii. Naturalny masaż stóp nie tylko poprawia krążenie i funkcjonowanie układu nerwowego, lecz także usuwa zmęczenie, poprawia koncentrację i wzmacnia odporność. Ścieżka powstała m.in. w oparciu o tajniki medycyny ajuwerdyjskiej, chińskiej akupunktury i sztuki Tai-chi oraz na podstawie założeń holistycznej filozofii Sebastiana Kneipp’a, według której proces leczenia i wzmacniania organizmu jest skuteczny wtedy, gdy bazuje na pięciu elementach: leczniczych wodach i roślinach, ruchu, właściwym odżywianiu i równowadze życiowej.

Założenia Kneippa do dzisiaj stosowane są w praktyce – kieruje się nimi wiele uzdrowisk w Birsztanach. Znajduje się tam nawet nazwany jego imieniem ogród, w którym można korzystać z hartujących i leczniczych zabiegów wodnych.

Kompleks Eglės sanatorija w Birsztanach został otwarty w 2013 roku i może pomieścić 730 gości. Znajduje się tutaj tzw. bursztynowe SPA, a w nim wyłożona bursztynem z Bałtyku sauna oraz pokój do masażu, wykonywanego z użyciem bursztynowego pyłu i olejku. Zabiegi te nie tylko nie tylko wspaniale relaksują, lecz także wzmacniają system odpornościowy organizmu i przyspieszają regenerację tkanek.  W oczekiwaniu na nie można uraczyć się wodą źródlaną – oczywiście z bursztynami. Taki napój wspomaga oczyszczanie organizmu z toksyn, działa bakteriobójczo, pomaga obniżyć ciśnienie oraz uspakaja.

Najpopularniejszymi kuracjami pozostają te, które wykorzystują lokalne naturalne zasoby uzdrowisk, czyli pokłady torfu oraz lecznicze źródła. Korzystają z nich zarówno pacjenci sanatoryjni, jak i goście SPA.

Kąpiele i okłady borowinowe poprawiają nie tylko zdrowie, lecz także i urodę. Torf zawiera bardzo wiele substancji organicznych: mikro- i makroelementy, białka, żywice, garbniki, sole, kwasy, pektyny oraz naturalne antybiotyki. Pobudzają one metabolizm i poprawiają ukrwienie, dotleniają tkanki, pomagają usunąć z nich toksyny, rozluźniają mięśnie, działają przeciwzapalnie oraz przeciwbólowo.

Zabiegi z wykorzystaniem leczniczych wód i solanek to przede wszystkim kąpiele w wannach w połączeniu z hydromasażem lub w basenach z wodą mineralną. Ta stosowana w Birsztanach zawiera dużo bromu, łagodzi bóle i stany zapalne, rozluźnia mięśnie, działa antyseptycznie, poprawia napięcie ścian naczyń krwionośnych, stymuluje metabolizm i układ odpornościowy. Inną formą balneoterapii są inhalacje. Obok kompleksu Eglės sanatiorija znajduje się Druskupis – jedyna na Litwie tężnia z powietrzem „morskim”. Wykorzystywana w niej woda ze źródła Rūta działa leczniczo w chorobach dróg oddechowych oraz skóry. Przez cały rok czynny jest też pawilon do inhalacji „Villa Biruta”, po którego drewnianych ścianach spływa bogata w minerały solanka. Popularne tutejsze pitne wody lecznicze to „Vytautas“ i „Birutė”, a na terenie Eglės sanatorija – „Gintaras”. Stymuluje ona metabolizm, łagodzi stany zapalne oraz reguluje napięcie mięśni gładkich.

Poza balneoterapią i peloidoterapią, „medyczne SPA” oferują praktycznie wszystkie standardowe formy fizyko- i kinezyterapii oraz szereg zabiegów upiększających i kosmetologicznych. Do dyspozycji gości jest też kilka basenów i saun oraz kriokomora.

Często granica między zabiegami dla zdrowia i urody jest bardzo płynna. Przykładowo, zastrzyki z medycznego dwutlenku węgla polegające na wprowadzaniu jego niewielkich ilości podskórnie lub domięśniowo do organizmu stosowane są przy leczeniu bólu, stanów zapalnych, chorób reumatycznych i polineuropatii, ale wzmacniają także ściany naczyń krwionośnych, stymulują metabolizm i produkcję kolagenu, ujędrniają skórę oraz pomagają w redukcji tkanki tłuszczowej i cellulitu.

Bogata jest również oferta zabiegów relaksacyjnych wykorzystująca terapie manualne, dźwięki, światła, kolory i zapachy oraz zabiegów bazujących na leczniczych właściwościach roślin. Ich pełen wykaz znajduje się na stronie https://sanatorija.lt/en

Poza jedno-, dwu- lub trzytygodniowymi turnusami Eglės sanatorija oferują także pobyty weekendowe. Warto skorzystać z takiej opcji, zajrzeć tutaj i zatrzymać się chociaż na przysłowiową „chwilę dla zdrowia i urody”.

tekst i zdjęcia: Dominika Jaśkiewicz

 

Opublikowane w

Wirtualna służba zdrowia

Od kilku lat polska służba zdrowia przechodzi długo oczekiwaną przemianę i dumnie wkracza w XXI wiek. Ministerstwo Zdrowia, NFZ i Ministerstwo Cyfryzacji wprowadzają w życie kolejne ustawy mające na celu poprawienie komfortu pacjentów. Pilotażowe programy mają za zadanie skrócić kolejki zarówno do lekarza pierwszego kontaktu, jak i do specjalisty, poprzez przesunięcie żmudnych formalności do e-strefy.

Dotychczasowe rozwiązania nie sprawdziły się, gdyż każda placówka miała inne oprogramowanie lub wymagała osobnego logowania się do kolejnego systemu. Ponadto spora część przychodni nie była w pełni skomputeryzowana i jedyną możliwością zapisania się do specjalisty było długie wyczekiwanie w kolejkach o świcie lub – często kończące się niepowodzeniem – próby dodzwonienia się do placówki medycznej.

Pilotażowy program Internetowego Konta Pacjenta (IKP) już funkcjonuje, a od nowego roku ma nastąpić integracja z poszczególnymi systemami, wprowadzone zostaną także nowe funkcje. Czyżby męki polskiego pacjenta miały się wkrótce skończyć? Sprawdźmy.

Internetowe Konto Pacjenta (IKP)

Internetowe Konto Pacjenta to bezpłatna aplikacja Ministerstwa Zdrowia. Docelowo ma stanowić swojego rodzaju zbiorczą bazę danych o pacjencie, jego wizytach lekarskich, wydawanych receptach, zwolnieniach i skierowaniach. Niektóre jego funkcjonalności są dostępne już od pewnego czasu. Co daje założenie profilu w IKP? Dzięki niemu pacjent:

  1. otrzyma e-receptę SMS-em lub e-mailem – w tym celu należy podać swój numer telefonu oraz adres e-mail,

  2. wykupi recepty w różnych aptekach, nie tracąc refundacji,

  3. udostępni bliskiej osobie lub lekarzowi informację o stanie zdrowia i historię przepisanych leków,

  4. będzie miał dostęp do danych medycznych swoich dzieci, o ile nie skończyły 18. roku życia,

  5. w przypadku choroby przewlekłej, po ustaleniu z lekarzem otrzyma kolejną receptę w aptece, bez konieczności wizyty w gabinecie.

Na swoim profilu pacjent będzie mógł sprawdzić, jakie recepty zrealizował po 1 stycznia 2019 r. a także zobaczyć swoje e-recepty z informacją o dawkowaniu leków. Integracja systemu sięga 2008 roku, zatem na koncie będzie można zweryfikować i pobrać historię swoich wizyt lekarskich (o ile były refundowane przez NFZ). Konto pozwoli również udostępnić bliskiej osobie lub lekarzowi informacje o stanie zdrowia, dotychczasowym leczeniu i przepisanych lekach.

Jak założyć IKP? Wystarczy wejść na stronę https://pacjent.gov.pl/ i zalogować się za pomocą profilu zaufanego.

Profil zaufany to inaczej podpis elektroniczny, za pomocą którego można załatwić wiele spraw urzędowych bez wychodzenia z domu, np. złożyć wniosek o 500+ czy becikowe, złożyć PIT a także założyć firmę, wyrobić dowód osobisty lub sprawdzić swoje punkty karne. Umożliwia on skorzystanie z Internetowego Konta Pacjenta (IKP). Profil zaufany można założyć on-line, przez swoje internetowe konto bankowe, lub osobiście, w urzędzie, po okazaniu dowodu tożsamości. Weryfikacja przez bank służy jedynie potwierdzeniu tożsamości.

E-zwolnienie

E-zwolnienie, nazywane w skrócie e-ZLA, to po prostu elektroniczne zwolnienie, dzięki któremu pacjent nie musi już osobiście dostarczać zwolnienia pracodawcy (jeśli jest pracownikiem) ani do ZUS-u (jeśli prowadzi działalność gospodarczą). E-zwolnienie zostanie automatycznie przesłane na profil Platformy Usług Elektronicznych płatnika składek i do systemu ZUS. Warto pamiętać, że od 1 grudnia 2018 r. lekarze (lub asystenci medyczni) wystawiają zwolnienia wyłącznie elektroniczne. Cieszą się one dużą popularnością, zatem widocznie rzeczywiście okazały się ogromnym ułatwieniem zarówno dla pracodawców, jak i pracowników.

Jakie są zalety e-zwolnienia? Pracownik nie musi się martwić o zasiłek chorobowy lub opiekuńczy, jeśli wypłaca go pracodawca, ponieważ pracodawca widzi e-zwolnienie na swoim profilu PUE (na tzw. Platformie Usług Elektronicznych, inaczej w cyfrowym ZUS-ie). Wniosek o zasiłek składać wciąż muszą natomiast osoby prowadzące działalność gospodarczą (Z-3b) oraz ci, którym to ZUS wypłaca świadczenie chorobowe (ZAS-53). Kolejnym ułatwieniem jest możliwość składania wniosku, za pomocą swojego profilu na PUE.

Wyjątkiem jest sytuacja, gdy dany pracodawca nie ma jeszcze profilu na PUE (lekarzowi podpowie to system). Wtedy pracownik dostanie papierowe zwolnienie i będzie musiał dostarczyć je pracodawcy tak jak dotąd, w ciągu 7 dni.

Wystawianie e-zwolnienia trwa krócej niż wypisanie papierowego, ponieważ lekarz ma dostęp do danych zarówno pracownika, jak i pracodawcy (płatnika składek) oraz do danych członków rodziny pacjenta, jeżeli pracownik potrzebuje e-zwolnienia np. w przypadku ich choroby i konieczności opieki nad nimi. Wystarczy podać tylko numer PESEL, a pozostałe dane osobowe zostaną automatycznie uzupełnione przez system. Adres pacjenta i dane płatnika składek lekarz wybierze z wyświetlonej listy.

E-zwolnienie można wystawić również przez urządzenia mobilne, np. podczas wizyty domowej.

E-recepta

E-recepta, inaczej elektroniczna recepta ma wiele niewątpliwych zalet:

– jeżeli pacjentowi przepisano niż jeden lek, nie musi już on prosić o odpis ani obawiać się, że utraci refundację; co więcej, każdy lek będzie można kupić w dowolnej aptece,

– nie ma ryzyka, że pacjent otrzyma niewłaściwy lek, ponieważ e-recepta jest czytelna,

-e-recepta nigdy się nie zgubi, ponieważ zostaje zapisana się na Internetowym Koncie Pacjenta,

– można zrealizować ją w każdej aptece w Polsce.

W przypadku, gdy pacjent korzysta z IKP, w każdej chwili będzie mógł sprawdzić, jak przyjmować lek, ponieważ zapisana na koncie pacjenta e-recepta zawiera informacje o dawkowaniu, także recept dzieci pacjenta, które nie ukończyły 18. roku życia. Co więcej, w przypadku choroby przewlekłej pacjent otrzyma kolejną receptę bez konieczności wizyty w gabinecie lekarskim (po wcześniejszym ustaleniu z lekarzem).

Jak to wygląda w praktyce? Bardzo prosto. W gabinecie lekarz wystawia e-receptę. Pacjent otrzymuje SMS z czterocyfrowym kodem lub e-mail z e-receptą w formie pliku pdf, która także będzie zawierać ten sam czterocyfrowy kod. Może on również otrzymać wydruk e-recepty. W aptece istnieją trzy możliwości zrealizowania takiej recepty: pacjent podaje czterocyfrowy kod z SMS-a oraz numer PESEL; farmaceuta skanuje kod z e-recepty zawartej w pliku pdf lub wydaje lek na podstawie e-recepty wydrukowanej.

Od 1 stycznia 2020 roku wszystkie recepty z założenia mają być elektroniczne, jednak w wyjątkowych sytuacjach lekarz przez pewien okres nadal będzie mógł wypisać zwykłą receptę na życzenie pacjenta. Nie wiadomo jednak, czy wszystkie placówki zdążą przygotować się od strony informatycznej do wydawania e-recept.

E-skierowanie

E-skierowanie jest ambitnym, lecz w praktyce niezwykle trudnym przedsięwzięciem, wymaga bowiem, by wszystkie placówki i poszczególne gabinety były wyposażone w jednolity system. Pilotażowy program e-skierowań rozpoczął się w październiku 2018 r., a zakończył się 30 września 2019 r. Udział wzięło w nim blisko 100 podmiotów, a Ministerstwo Zdrowia zapowiada, że z każdym miesiącem dołączają kolejne.

Lista placówek realizujących e-skierowania znajduje się tutaj .

Ministerstwo Zdrowia zapewnia, że od 8 stycznia 2021 r. wszystkie skierowania będą wystawiane w postaci elektronicznej. E-skierowanie ma umożliwić pełną, elektroniczną obsługę procesu skierowania na leczenie – od momentu wystawienia skierowania do momentu jego realizacji.

Co pacjent zyska dzięki e-skierowaniu? Przede wszystkim nie będzie musiał dostarczać skierowania osobiście w terminie 14 dni — wystarczy że w czasie osobistej bądź telefonicznej rejestracji poda czterocyfrowy kod i numer PESEL. Ta funkcjonalność jest szczególnie ważna w przypadku osób samotnych i schorowanych. Do historii przejdą też sytuacje, gdy pacjent musiał wracać do lekarza z powodu nieczytelności ręcznie wypisanego dokumentu. Ponadto E-skierowanie nie ulegnie zgubieniu ani nie trafi w niepowołane ręce — jest zapisane na Internetowym Koncie Pacjenta, za pomocą którego można będzie sprawdzić historię leczenia i skierowań.

Trudno nie odnieść wrażenia, że choć polska służba zdrowia nie ma się ostatnio najlepiej, to jej cyfryzacja postępuje w szaleńczym tempie. Chciałoby się rzec: „Lepiej późno, niż wcale”. Czas pokaże, czy Polacy przyzwyczają się do nowych funkcjonalności i zaakceptują pomysły Ministerstwa.

Niepokojący jednak pozostaje fakt, iż w Polsce jest duża grupa osób wykluczonych cyfrowo, tzn. nieposiadających dostępu do Internetu, niemających konta w banku czy smartfonu, który pozwala odbierać SMS-y i e-maile z elektronicznymi receptami, zwolnieniami bądź skierowaniami. Dla ludzi starszych, samotnych lub żyjących w skrajnym ubóstwie elektroniczna służba zdrowia może okazać się sporym utrudnieniem.

tekst:  Dominika Jaśkiewicz

Opublikowane w

FreeStyle Libre ułatwia codzienne życie z cukrzycą

Cukrzyca to podstępna i uciążliwa choroba, która od dnia diagnozy towarzyszy pacjentowi przez resztę jego życia. Jej przyczyną jest zaburzone wydzielanie lub działanie insuliny – hormonu produkowanego przez trzustkę. W chwili obecnej dotkniętych tą chorobą jest 425 milionów ludzi na świecie, ale prognozy zakładają, że do 2045 roku liczba ta wzrośnie do blisko 630 milionów. Tylko w Polsce na cukrzycę chorują 3 miliony ludzi, przy czym specjaliści twierdzą, że blisko milion z nich nie zdaje sobie z tego sprawy. 40 lat temu liczba osób z cukrzycą była o 75% niższa, nic więc dziwnego, że Światowa Organizacja Zdrowia bije na alarm. Jednak najbardziej niepokojący jest znaczny wzrost zachorowalności pośród najmłodszych pacjentów.

Zbyt późne rozpoznanie cukrzycy może prowadzić do wielu powikłań, takich jak uszkodzenie naczyń krwionośnych, nadciśnienie, stłuszczenie wątroby czy pogorszenie wzroku. W skrajnych przypadkach nieleczona cukrzyca może skończyć się śpiączką cukrzycową, a nawet przedwczesną śmiercią.

Wyróżniamy dwa typy cukrzycy. Cukrzyca typu I, inaczej cukrzyca insulinozależna, jest chorobą autoimmunologiczną. W cukrzycy typu I organizm chorego niszczy komórki beta znajdujące się w trzustce, a to one odpowiedzialne są za wytwarzanie insuliny. Ta odmiana choroby dotyka najczęściej dzieci i ludzi młodych. Jest ona wrodzona, genetycznie uwarunkowana i nieuleczalna, jednak można ją kontrolować i prowadzić normalne życie, pod warunkiem że pacjent regularnie mierzy stężenie glukozy we krwi, przyjmuje insulinę, dba o właściwą dietę i prowadzi aktywny tryb życia. Cukrzyca typu II (insulinoniezależna) dotyka częściej ludzi starszych. Wprawdzie podejrzewa się, że istnieją predyspozycje genetyczne warunkujące zachorowalność, jednak cukrzyca typu II uznawana jest raczej za nabytą. W przypadku tej odmiany przyczyną podwyższonego poziomu glukozy nie jest brak insuliny we krwi, lecz jej nieprawidłowe działanie, często insulinoodporność. Cukrzycy typu II niemal zawsze towarzyszy otyłość i nadciśnienie tętnicze (w blisko 80-85% przypadków). Leczenie prowadzi się podobne jak w cukrzycy typu I, z tą różnicą, że zamiast insuliny pacjenci przyjmują leki doustne.

Niezależnie jednak, z jakim typem cukrzycy mamy do czynienia, choroba ta wymusza na pacjencie rygorystyczną dyscyplinę w kwestii pomiarów glikemii (stężenia glukozy we krwi). Wg zaleceń Polskiego Towarzystwa Diabetologicznego należy dokonywać ich nie rzadziej niż 4 razy dziennie. W praktyce bywają one znaczne częstsze, bowiem u każdego pacjenta glikemia jest rzeczą osobniczą, zatem musi on brać pod uwagę nie tylko zalecenia lekarza, lecz także na bieżąco monitorować swój stan w zależności od swojego samopoczucia. Nic więc dziwnego, że większość chorych właściwie nie rozstaje się z glukometrem i codziennie zmuszona jest dokonywać od kilku do kilkunastu pomiarów.

O ile w przypadku dorosłych trudno uznać pomiar za badanie inwazyjne, o tyle sprawa znacznie się komplikuje w przypadku młodzieży i dzieci, zwłaszcza tych najmłodszych. A to za sprawą uciążliwych i rygorystycznych procedur, których pacjent musi ściśle przestrzegać, aby wynik był wiarygodny. Pomiarów należy dokonywać rano, przed posiłkiem, na 2 godziny po posiłku, a nawet w nocy oraz zawsze wtedy, gdy samopoczucie chorego się pogorszy. Zwłaszcza po wysiłku, gdyż może prowadzić on do znacznych wahań stężenia glukozy we krwi. Przed pomiarem należy starannie umyć i osuszyć ręce, aby zapobiec zafałszowaniu wyniku. Samo badanie polega na nakłuciu opuszka palca specjalnym, sterylnym lancetem i umieszczeniu uzyskanej kropli krwi na dołączonym do glukometru pasku testowym, a następnie spisaniu wyniku pomiaru, wraz z dokładną datą i godziną w tzw. zeszycie samokontroli.

Dla dorosłego pacjenta zazwyczaj czynności te szybko stają się rutyną. natomiast w przypadku młodzieży i dzieci, zwłaszcza tych najmłodszych, trudno wymagać adekwatnej dyscypliny i skupienia do przeprowadzenia prawidłowego pomiaru. Ponadto tak częste nakłuwanie wkrótce nieuchronnie zaczyna wiązać się z bólem. Wielu pacjentów posiada co najmniej dwa glukometry, jeden ma zawsze przy sobie. Jednak zdarza się, że chory glukometru zapomni, bądź go zgubi. Podobnie bywa z zeszytem do spisywania wyników. Nie zawsze też pacjent ma dostęp do łazienki lub higienicznych warunków koniecznych do wykonania pomiaru. Co więcej, o ile glukometry często dostępne są nieodpłatnie w poradniach diabetologicznych lub w aptekach za okazaniem recepty, o tyle za paski już niestety pacjent musi zapłacić, a ich zakup zazwyczaj nie jest refundowany.

Jeśli podsumujemy wszystkie powyższe procedury, obowiązki i obostrzenia, szybko staje się jasne, że dla małego pacjenta codzienne pomiary zamieniają się w przykry i bolesny obowiązek, często utrudniający codzienne zabawy czy kontakty z rówieśnikami.

Opisane powyżej trudności zmuszają osoby z cukrzycą oraz ich opiekunów do poszukiwania nowoczesnych rozwiązań umożliwiających mniej bolesne i problematyczne pomiary. Naprzeciw ich oczekiwaniom postanowiła wyjść firma Abbott Laboratories, wypuszczając na rynek produkt mogący nieco „osłodzić” życie cukrzykom, zwłaszcza tym najmłodszym.

FreeStyle Libre to nowoczesny system monitorowania poziomu stężenia glukozy we krwi. Jest łatwy w obsłudze, nieinwazyjny i intuicyjny. Dedykowany zarówno dorosłym, jak i najmłodszym chorym oraz ich opiekunom.

Pomiar glikemii odbywa się za pomocą bezbolesnego skanu sensora (inaczej czujnika) umieszczonego na ramieniu pacjenta. Aplikacja jest niezwykle łatwa. Należy wybrać miejsce na zewnętrznej części ramienia, zdezynfekować je, a następnie umieścić czujnik będący niewielkim krążkiem z cienkim, jałowym i elastycznym włóknem o długości 5 milimetrów, które w czasie aplikacji wprowadzane jest pod skórę. Producent zapewnia, że jest to zabieg niemal bezbolesny. Sensor należy uruchomić dołączonym czytnikiem a pierwszy pomiar możliwy jest godzinę po jego założeniu. Każdy czujnik działa przez 14 dni, co całkowicie eliminuje konieczność codziennego, wielokrotnego nakłuwania skóry. Niewielki krążek jest dyskretny i lekki, łatwo umieścić go pod odzieżą. Jest wodoodporny i może być stosowany pod prysznicem, w kąpieli (czujnik zachowuje wodoodporność maksymalnie przez 30 minut na głębokości 1 metra) lub podczas innej aktywności fizycznej, ponieważ nie ogranicza ruchów. Aby uzyskać odczyt wystarczy zbliżyć czytnik do sensora na odległość od 1 do 4 centymetrów i zeskanować go. Skanowanie trwa zaledwie sekundę a pomiarów można dokonywać nawet przez ubranie. Na ekranie czytnika można wyświetlić wykres pomiarów z ostatnich 8 godzin.

System monitoringu glikemii FreeStyle Libre pozwala dokonywać wielokrotnych pomiarów w dowolnym miejscu i o dowolnej porze. Funkcjonalność ta jest pomocna zwłaszcza dla  opiekunów najmłodszych pacjentów z cukrzycą, ponieważ pozwala na dokonywanie pomiarów w nocy bez budzenia dziecka. Eliminuje też uciążliwe, tradycyjne metody zapisu pomiarów, ponieważ przechowuje ich historię z ostatnich 90 dni. Dodatkowo, pokazuje kierunek zmian stężenia glukozy dzięki wyświetlającej się na czytniku strzałce trendu, a to z kolei pozwala sprawdzić, czy prowadzony tryb życia lub leczenie nie wymagają korekt.

Urządzenie FreeStyle Libre sprawdza się u osób w każdym wieku. Niewielki i dyskretny czujnik zaprojektowano tak, aby przylegał do skóry przez 14 dni. Producent pomyślał też o seniorach i osobach niedowidzących – czytnik głosowo powiadomi pacjenta o aktualnym stężeniu glukozy we krwi. System może być stosowany przez dzieci od 4. roku życia, przy czym użytkownicy między 4. a 17. rokiem życia wymagają nadzoru osoby pełnoletniej. Producent zapewnia także, że FreeStyle Libre jest bezpieczny dla kobiet, które zmagają się z cukrzycą ciążową.

Niedawno producent wypuścił na rynek aplikację FreeStyle LibreLink, którą można pobrać w AppStore oraz Google Play i zainstalować na smartfonie. Oprogramowanie w telefonie pozwala używać go do skanowania sensora, tym samym zastępuje czytnik i pozwala na dokładniejszą analizę pomiarów.

System monitorowania glikemii FreeStyle Libre jest atrakcyjną alternatywą dla tradycyjnych glukometrów. Sensor jest niewielki i dyskretny, jego aplikacja bezbolesna, a dokonywanie pomiarów oraz prowadzenie dziennika stężenia poziomu glukozy we krwi staje się łatwe i przyjemne. Chociaż czytnik sam w sobie jest lekki, bez problemu zastąpić może go aplikacja w smartfonie. Niewątpliwie jest to jeden z najciekawszych wyrobów medycznych, jaki pojawił się ostatnio na rynku. Producent zapewnia, że z jego produktu korzysta już ponad 1,5 miliona użytkowników.

Jedynym minusem jest cena. Koszt zestawu startowego, w którego skład wchodzą czytnik i dwa sensory, to około 700 zł. Po ich zużyciu można dokupić kolejne w cenie 250 zł. Wprawdzie zgodnie z Rozporządzeniem Ministra Zdrowia z dnia 26 września 2019 roku czujnik do systemu FreeStyle Libre jest refundowany, ale tylko dla pacjentów od 4. do 18. roku życia z cukrzycą typu I oraz bardzo dobrze monitorowaną glikemią, tj. przy co najmniej ośmiokrotnych pomiarach glikemii na dobę. Jednak podsumowując wady i zalety tego urządzenia, zdecydowanie wydaje się być ono warte swojej ceny.

Szczegółowe informacje na temat Systemu FreeStyle Libre znaleźć można na stronie producenta: https://www.freestylelibre.pl/

Warto jednak wspomnieć, że w chwili obecnej, w związku z dużym zainteresowaniem klientów zamówienia nie są przyjmowane. Można jednak podać na stronie swój adres e-mail – producent gwarantuje, że zostaniemy powiadomieni w chwili wznowienia przyjmowania zamówień.

tekst: Dominika Jaśkiewicz

Opublikowane w

Holistyczne podejście do pacjenta w medycynie estetycznej

Specjaliści z klinik piękna coraz częściej zwracają uwagę nie tylko na urodę, ale także na szeroko pojęte zdrowie swoich pacjentów. Mechanizmy tego zjawiska są proste: na atrakcyjny wygląd, a także na jego utrzymanie, składają się również w dużej mierze czynniki związane z kondycją, zarówno fizyczną, jak i psychiczną.

Higieniczny, aktywny tryb życia i odpowiednio dobrana dieta pomagają na długie lata zachować jędrną skórę i szczupłą sylwetkę. Warto także regularnie wykonywać badania profilaktyczne – zbyt późno wykryte choroby mogą doprowadzić do trwałych ubytków urody oraz przyspieszyć procesy związane ze starzeniem się organizmu. Bardzo dużą rolę odgrywają też oczywiście odpowiednio dobrane zabiegi pielęgnacyjne. O ile stosowane są systematycznie, stanowią skuteczny sposób na spowolnienie widocznych oznak upływu czasu.

Dynamiczny rozwój technologii w dziedzinie kosmetologii i medycyny estetycznej sprawia, że klienci instytutów urody mają w czym wybierać. Dostępne obecnie na rynku kosmetycznym zabiegi nie tylko poprawiają wygląd, ale także leczą. I to bardzo skutecznie. Na przykład, przy pomocy wiązek promieni lasera można pozbyć się trądziku, wyleczyć grzybicę paznokci, zamknąć naczynka, trwale usunąć niepożądane owłosienie, blizny, rozstępy, tatuaże czy przebarwienia, wykonać lifting twarzy bądź wybranych partii ciała, wygładzić lub zlikwidować zmarszczki, rozświetlić cerę, głęboko oczyścić i ujędrnić skórę, skorygować owal twarzy. Co najważniejsze, efekty zabiegów utrzymują się nawet przez kilka miesięcy.

Możliwości jest mnóstwo, trzeba jednak wiedzieć, z których w danym przypadku warto skorzystać, a z których nie. A to najlepiej podpowie lekarz, indywidualnie dobierając i rozplanowując w porozumieniu z kosmetologiem takie zabiegi, które z jednej strony będą bezpieczne dla zdrowia i w jak największym stopniu naturalne, a z drugiej – najskuteczniejsze w danym przypadku. Także lekarz jest jedyną kompetentną osobą mogącą zadecydować o wprowadzeniu bardziej zaawansowanych metod, wykraczających poza standardową kosmetologię.

Coraz większą popularnością cieszy się nieustannie rozwijająca się tzw. chirurgia bez skalpela. Z jej pomocą odmładza się skórę, usuwa i wypełnia zmarszczki oraz modeluje rysy twarzy. Niektóre z procedur przeprowadzają specjalnie przeszkoleni kosmetolodzy, inne – personel medyczny. Bardzo często wykorzystywany jest kwas hialuronowy, dzięki któremu można wypełnić postarzające zagłębienia pod oczami, tzw. doliny łez, spłycić zmarszczki mimiczne i zahamować proces ich powstawania, poprawić zarys kości policzkowych czy wymodelować usta. Powszechne jest też stosowanie toksyny botulinowej, zakładanie nici liftingujących i mezoterapia igłowa, czyli wprowadzanie do skóry, poprzez drobne nakłucia, preparatów witaminowych, osocza bądź komórek macierzystych. Tę ostatnią wykonuje się także na skórze głowy, u pacjentów chcących poprawić kondycję włosów lub zapobiec ich utracie.

Bogata jest również oferta zabiegów, dzięki którym można poprawić sylwetkę. Jeden z najnowocześniejszych to endermologia LPG. Wyszczupla, redukuje cellulit, ujędrnia i odmładza skórę, stymulując aktywną produkcję kolagenu i elastyny. Jest to zabieg nie tylko estetyczny, ale także i terapeutyczny. – pomaga w likwidowaniu obrzęków i odprowadzaniu nadmiaru limfy.

Czasami jednak konieczne staje się zastosowanie bardziej inwazyjnych metod. W dziedzinie chirurgii plastycznej jednym z najnowszych zabiegów wyszczuplających jest liposukcja wodna. Dzięki niej można usunąć nadmiar tkanki tłuszczowej, a także – w przypadku chęci wymodelowania sylwetki – przeszczepić ją do wybranych partii ciała. W ten sposób powiększa się piersi, pośladki i usta. Warto jednak podkreślić, że tego typu metoda nie powinna być traktowana zamiennie z odchudzaniem się. Tutaj bardziej pomoże lekarz specjalista, który ułoży odpowiedni program dietetyczny. Zwłaszcza że częstym ubocznym efektem zbyt szybkiej lub znaczącej utraty wagi są pozostające fałdy luźnej skóry, które można usunąć wyłącznie przy użyciu skalpela.

Do chirurga plastycznego zwracają się osoby mające zarówno problemy z urodą, jak i ze zdrowiem. Korekta skrzywionej przegrody nosowej poprawia i jedno, i drugie. Coraz częściej wykonuje się także – u kobiet i u mężczyzn – plastykę narządów płciowych. Nie zawsze ma ona na celu wyłącznie walory estetyczne. Zabieg waginoplastyki może pomóc kobietom, które na skutek zmian po porodach cierpią na nawracające infekcje. Poprawia także jakość życia seksualnego, czyli funkcjonowanie na płaszczyźnie psychicznej.

Jak widać, zdrowie i uroda to nawzajem od siebie zależne komponenty. Dbając o jedno, dba się jednocześnie i o drugie. Dlatego też coraz częściej profesjonale kliniki piękna podchodzą kompleksowo do obu tych aspektów. Dodatkowo, skutkuje to zapewnieniem większego bezpieczeństwa korzystającym z ich usług pacjentom.

O tym, że wygląd i zdrowie to naczynia połączone, przekonuje dyrektor IP Cliniq Instytutu Piękna w Rzeszowie, Edyta Dedek: „Pacjenta traktujemy jako całość – estetyczny wygląd nie może być czymś powierzchownym, musi iść w parze ze zdrowiem całego ciała. Ważna jest także psyche. Dobre samopoczucie wpływa bowiem zarówno na urodę, jak i funkcjonowanie ludzkiego organizmu”.

tekst:  Dominika Jaśkiewicz

 

 

 

 

 

 

Opublikowane w

Metoda prof. Kozyavkina szansą dla dzieci z porażeniem mózgowym

Mała dziewczynka widoczna na filmie podtrzymywana jest przez matkę. Nie jest w stanie poruszać się bez jej pomocy. Kolejna odsłona i to samo dziecko stawia pierwsze samodzielne, chociaż jeszcze nieporadne kroki. Następne migawki pokazują dalsze postępy w nauce chodzenia. Na ostatnich kadrach widzimy, wydawałoby się, zupełnie zdrową kilkulatkę. Jak się okazuje, zaczęła właśnie naukę w szkole podstawowej. Od tej chwili będzie żyła tak, jak jej pełnosprawni rówieśnicy. Jednak żeby zyskać szansę na to „normalne” życie, musiała przejechać tysiące kilometrów…

Dziewczynka jest jednym z 70 000 pacjentów z dziecięcym porażeniem mózgowym, którzy na przestrzeni ostatnich 30 lat przybywali z różnych zakątków świata na Ukrainę. Czemu właśnie tutaj?

Jesteśmy w Truskawcu, słynnym ukraińskim kurorcie. Profesor Volodymyr Kozyavkin oprowadza nas po otwartej w 2003 roku Międzynarodowej Klinice Rehabilitacji. Ten olbrzymi, kilkupiętrowy kompleks w środku bardziej przypomina bajkowy hotel niż lecznicę. To jedna z 3 placówek na Ukrainie, gdzie zespół specjalistów, korzystając z metody stworzonej przez prof. Kozyavkina oraz posługując się najnowocześniejszą technologią i najwyższej klasy sprzętem, pomaga powrócić do sprawności pacjentom z mózgowym porażeniem dziecięcym (MPD).

MPD to zaburzenia ruchu i postawy, powstałe na skutek trwałego uszkodzenia mózgu w okresie płodowym bądź niemowlęcym. Może się manifestować nieprawidłowym napięciem mięśni, zaburzeniami motoryki, koordynacji i równowagi, odruchami mimowolnymi, deformacjami stawów i kości, przykurczami. Stopień ich nasilenia bywa różny. Ciężka postać schorzenia to prawie całkowity brak możliwości poruszania się. Częste objawy towarzyszące to silne bóle, zaburzenia integracji sensorycznej, mowy oraz zachowania, problemy z uczeniem się i jedzeniem. Statystycznie choroba występuje u ponad 2 na 1000 noworodków.

Szacuje się, że w Polsce żyje ok. 25 tysięcy osób z MPD. Dla wielu z nich metoda Kozyavkina to szansa na poprawę stanu zdrowia i lepszą jakość życia.

Metoda ta znana jest także jako System Intensywnej Rehabilitacji Neurofizjologicznej (SIRN). Prof. Volodymyr Kozyavkin opracował ją ponad 30 lat temu, a następnie nieustannie udoskonalał. SIRN to wieloskładnikowy model rehabilitacji, w którym poszczególne elementy uzupełniają się, wzmacniając efektywność terapii. Jego podstawą jest metoda biomechanicznej korekcji kręgosłupa i dużych stawów, a dodatkowymi komponentami – refleksoterapia, fizykoterapia, specjalna forma masażu, rytmiczne ćwiczenia grupowe, mechanoterapia i apiterapia. Z ich pomocą stymuluje się mechanizmy kompensacyjne organizmu oraz właściwości neuroplastyczne mózgu, dążąc do stworzenia takiego nowego stanu funkcjonalnego, którego następstwem będzie obniżenie stopnia napięcia mięśni, zwiększenie aktywności ruchowej, usprawnienie krążenia krwi i metabolizmu. To z kolei prowadzi do dalszej poprawy rozwoju i funkcjonowania.

Warto wspomnieć o wykorzystywaniu w rehabilitacji technologii rzeczywistości wirtualnej. Specjalnie zaprojektowane urządzenia i gry komputerowe nie tylko wzbudzają w dzieciach zainteresowanie i stanowią rodzaj zabawy, ale są także ważnym narzędziem pomagającym usprawniać motorykę u najmłodszych pacjentów.

Inną formą pracy z dziećmi jest program korekcji ruchów w kostiumie „Spirala”. Pierwsza wersja tego kostiumu powstała w oparciu o model stworzony w latach 70-tych dla przebywających w stanie nieważkości astronautów.

Rehabilitacja metodą SIRN prowadzona jest na Ukrainie w 2 placówkach we Lwowie, w tym w Międzynarodowej Klinice Rehabilitacji Kozyavkina, w Truskawcu, a poza granicami – w akredytowanych centrach medycznych na Cyprze i w Zjednoczonych Emiratach Arabskich.

Realizuje się w nich przez okres 14 dni program intensywnej pracy z pacjentami. Następne miesiące to kontynuowanie, zgodnie ze wskazaniami lekarzy, usprawniania w warunkach domowych, a potem powrót do kliniki na kolejne 2 tygodnie.

Na bazie SIRN powstały również programy rehabilitacyjne dla niemowląt – od 3 miesiąca życia – oraz dla osób dorosłych.

Niezwykła skuteczność metody Kozyavkina sprawia, że po pomoc do klinik profesora przyjeżdżają rodziny ze wszystkich kontynentów. Więcej informacji na jej temat, a także wykaz schorzeń, w których znajduje ona zastosowanie, znajduje się na stronie www.kozyavkin.com.

Są tam też opublikowane wyniki badania, na podstawie którego sprawdzano działanie SIRN. Spośród biorących w nim udział 12 256 pacjentów, 89% stanowiły dzieci z różnego rodzaju formami MPD. U 94% badanych udało się znormalizować napięcie mięśni, u 75% usprawnić kontrolowanie ruchów głowy w pozycji leżącej, 62% z osób nie potrafiących usiąść nauczyło się tej czynności, 19% – zaczęło samodzielnie chodzić, a 87% po zabiegach było w stanie otworzyć dłoń, do tej pory zaciśniętą spastycznie w pięść. W przytoczonym wyżej badaniu największą grupę – aż 36% – stanowiły dzieci w wieku od 7 do 14 lat. Niestety, tylko 3% spośród nich rozpoczęło terapię poniżej 4 roku życia. A u takich dzieci właśnie, z uwagi na wczesne podjęcie rehabilitacji, przynosi ona najbardziej spektakularne efekty.

Analizując powyższe wyniki łatwo zrozumieć, dlaczego metoda Kozyavkina została uznana za jeden z czterech najefektywniejszych sposobów prowadzenia terapii u dzieci dotkniętych MPD. Znacząco podnosi ich sprawność, a tym samym poprawia stopień samodzielności i jakość życia. Im szybciej jest wdrażana, tym lepsze przynosi rezultaty. Warto zatem ją popularyzować, a dzięki temu stworzyć jak najszerszej grupie pacjentów szansę na podjęcie wczesnej rehabilitacji.
 
tekst i zdjęcia: Dominika Jaśkiewicz
Opublikowane w

Piękni nie tylko w Sylwestra

Zbliżający się wielkimi krokami Sylwester to dla wielu osób czas poszukiwania szybkich sposobów na poprawę wyglądu. To także okres podejmowania noworocznych postanowień. Część z nich dotyczy właśnie tego, co byśmy chcieli w sobie zmienić na przestrzeni kolejnych 12 miesięcy. Najczęściej są to deklaracje zrzucenia zbędnych kilogramów, ale bywają też marzenia o poprawieniu drobnych niedoskonałości. Bez względu jednak na to, co w sobie lubimy, a czego nie, wszyscy chcemy jak najdłużej zachować młodość i urodę.

To naturalne, że dążymy do tego, aby wyglądać jak najlepiej. Świadomość własnej atrakcyjności poprawia nasze samopoczucie i podnosi samoocenę. Sprawia, że czujemy się pewniej, chętniej podejmujemy wyzwania i nawiązujemy nowe kontakty. Zwiększa nasze szanse na sukces zarówno na gruncie prywatnym, jak i zawodowym. Co zatem możemy zrobić, żeby w nadchodzącym roku poprawić naszą aparycję, a w ciągu kolejnych lat skutecznie minimalizować skutki upływu czasu?

Przede wszystkim musimy pamiętać, że na nasz wygląd wpływa bardzo wiele czynników: dziedziczone geny, tryb życia, stan zdrowia, codzienna dieta czy poziom aktywności fizycznej. W związku z tym, jeśli chcemy jak najdłużej zachować zgrabną sylwetkę i świeżą cerę, same zabiegi upiększające nie wystarczą. Ten fakt coraz częściej biorą pod uwagę specjaliści medycyny estetycznej, chirurgii plastycznej i kosmetologii. Stawiając w swojej pracy na kompleksowe podejście do każdego pacjenta, uwzględniają nie tylko kwestie jego wyglądu, ale i kondycji psychofizycznej. Tym bardziej, że od kondycji tej zależy, jakie zabiegi czy działania należy wdrożyć, aby były jak najlepiej dopasowane do indywidualnych potrzeb, zgodne ze wskazaniami medycznymi i aby ich rezultaty spełniały konkretne oczekiwania klienta.

Jeśli chodzi o same zabiegi, jest w czym wybierać. Nieustanny rozwój nowoczesnej technologii sprawia, że przed pacjentami otwiera się coraz więcej możliwości skorzystania ze skutecznych metod zarówno upiększających, jak i leczniczych.

Zastosowanie laserów w salonach urody to możliwość trwałego usunięcia zbędnego owłosienia, przebarwień, rozstępów czy tatuaży. To także leczenie grzybicy paznokci i trądziku oraz zamykanie naczynek. A przede wszystkim – dające spektakularne efekty kuracje oczyszczające i odmładzające, których efekty utrzymują się przez wiele miesięcy.

Współczesna medycyna estetyczna oferuje coraz bardziej popularną „chirurgię bez skalpela” – szeroki wachlarz metod umożliwiających wygładzanie bądź usuwanie zmarszczek, lifting oraz modelowanie twarzy: wypełnianie tzw. dolin łez, poprawianie zarysu kości policzkowych i ust. Zainteresowaniem cieszą się również kuracje przeznaczone dla panów, na przykład wzmacniające włosy i zapobiegające ich utracie, a także różnego rodzaju zabiegi wyszczuplające. Najnowocześniejszym z nich jest endermologia LPG, która dodatkowo ujędrnia ciało.

W zakresie chirurgii plastycznej coraz powszechniej stosowana jest liposukcja wodna. Pozwala na szybkie usunięcie nadmiaru tkanki tłuszczowej oraz – dodatkowo – umożliwia przeszczepianie jej do tych obszarów, które chcielibyśmy wymodelować. Najczęściej są to piersi, pośladki i usta.

Mając do dyspozycji tak wiele możliwości pamiętajmy jednak, że o ile najnowsze metody pozwolą nam poprawić wygląd i spowolnić zmiany, jakie powoduje upływ czasu, to warunkiem sukcesu jest umiejętny ich dobór, fachowe wykonanie przy użyciu najwyższej jakości materiałów, stosowanie się do zaleceń specjalistów oraz systematyczna pielęgnacja ciała i – co najważniejsze – zdrowia.

Opierając się na powyższych założeniach, specjaliści proponują swoim klientom indywidualnie dobierane, bazujące na konsultacji lekarskiej i kosmetologicznej plany dbania o zachowanie dobrego wyglądu i zdrowia. Dzięki nim możliwe jest wytypowanie najskuteczniejszych i jednocześnie najbezpieczniejszych, najmniej inwazyjnych metod odmładzania i poprawy urody, rozplanowanie ich w czasie oraz uniknięcie niepożądanych skutków ubocznych w przypadku istnienia przeciwwskazań do jakiegokolwiek zabiegu.

tekst: Dominika Jaśkiewicz

 

#uroda #medycyna estetyczna #kosmetologia

Opublikowane w

TRUSKAWIEC – uzdrawiająca moc natury

Po przekroczeniu polsko-ukraińskiej granicy wystarczy pokonać zaledwie 86 km, aby znaleźć się w Truskawcu – słynnym uzdrowisku, przyciągającym od prawie 200 lat rzesze turystów z wielu krajów. Trudno się temu dziwić – tak hojnie natura obdarzyła niewiele miejsc na Ziemi. Ponad 20 naturalnych źródeł leczniczych wód mineralnych o zróżnicowanym składzie, największe na świecie i jedyne w Europie złoża ozokerytu, słynna mineralna sól „Barbara”, łagodny klimat, krystalicznie czyste powietrze, malowniczy krajobraz doliny usytuowanej u stóp pasma górskiego… Lista zalet tego unikatowego miejsca jest długa.

Najstarsze zapiski dotyczące Truskawca pochodzą z XV wieku – ziemie te wówczas stanowiły część polskich dóbr królewskich. Jako pierwszy o niezwykłych właściwościach okolicznych wód mineralnych pisał już w 1578 r. słynny polski lekarz Wojciech Oczko.

Za datę założenia uzdrowiska przyjmuje się rok 1827, kiedy to zarządzający tamtejszym majątkiem Józef Micewski otworzył pierwszą placówkę, w której wykorzystywano miejscowe źródła do kąpieli leczniczych. Niecałą dekadę później rozpoczęto budowę łazienek zdrojowych.

Systematyczny rozwój infrastruktury sanatoryjnej sprawił, że w okresie międzywojennym Truskawiec miał status jednego z najpopularniejszych polskich kurortów. Przyjeżdżali tutaj znani politycy, artyści i sportowcy: Józef Piłsudski, Wincenty Witos, Ignacy Daszyński, Bruno Schulz, Julian Tuwim, Stanisław Witkiewicz, Zofia Nałkowska, Halina Konopacka, Eugeniusz Bodo, Adolf Dymsza, Janusz Kusociński. Urodził się tu także prekursor polskiej onkologii, profesor Tadeusz Pelczar.

Jednym z największych bogactw naturalnych Truskawca jest występująca tylko w tym rejonie woda „Naftusia”. Powstaje ona na skutek filtrowania opadów atmosferycznych przez ziemię o unikalnym składzie mineralnym i chemicznym, zawierającą substancje organiczne pochodzenia naftowego. Stąd też jej specyficzny smak, a także i nazwa. „Naftusia” ma wszechstronne właściwości lecznicze. Stosuje się ją w schorzeniach nerek i układu moczowego – zapobiega powstawaniu kamieni oraz ułatwia ich wypłukiwanie. Wspomaga regenerację wątroby. Usprawnia metabolizm, dlatego polecana jest osobom cierpiącym na cukrzycę oraz odchudzającym się. Ma działanie przeciwzapalne, stymuluje układ odpornościowy, usuwa z organizmu toksyny, przyczynia się do obniżenia poziomu cholesterolu we krwi, wpływa odmładzająco na organizm.

Poza „Naftusią” popularnością cieszą się stosowane w chorobach układu pokarmowego „Maria” i „Sofia”. Z wód nie przeznaczonych bezpośrednio do picia warto wymienić natomiast „Bronisławę” – płukanie nią gardła pomaga w leczeniu górnych dróg oddechowych – oraz cenioną zwłaszcza przez panie „Józię”. Kąpiele w „Józi” przywracają skórze jędrność i sprężystość. Wspomagają także leczenie stawów i chorób związanych z zaburzeniami metabolizmu.

Łącznie na terenie uzdrowiska eksploatowanych jest 14 ze znajdujących się tutaj 25 naturalnych, leczniczych źródeł, zróżnicowanych pod względem składu.

Nie tylko wody Truskawca leczą. W pobliżu uzdrowiska znajdują się złoża ozokerytu, zwanego potocznie górskim woskiem. Ma on silne właściwości przeciwzapalne, przeciwbólowe, regenerujące i antyseptyczne. Okłady z ozokerytu wspomagają kuracje pacjentów cierpiących na choroby kręgosłupa, skóry i narządów wewnętrznych, przewlekłe infekcje laryngologiczne, schorzenia gruczołu krokowego, uszkodzenia i stany zapalne mięśni, stawów oraz nerwów obwodowych. Szerokie zastosowanie ma także tutejsza słynna sól mineralna „Barbara”, polecana zwłaszcza przy problemach ze strony układu pokarmowego, wątroby, pęcherzyka żółciowego i jelit.

Truskawiec posiada niezwykle rozbudowaną infrastrukturę wypoczynkową i medyczną, obejmującą liczne ośrodki i kompleksy sanatoryjne, placówki diagnostyczne i laboratoria, nowoczesne kliniki, szpital, luksusowe hotele, pensjonaty i centra spa. Poza zabiegami z wykorzystaniem wód, soli mineralnych oraz wosku górskiego, oferują one szereg dodatkowych terapii leczniczych i relaksujących oraz terapii z zakresu medycyny niekonwencjonalnej: akupunkturę, światłolecznictwo, kuracje pijawkami lekarskimi, produktami pszczelimi, parą ziół leczniczych, seanse w komorach hiperbarycznych, grotach solnych, domkach ulowych czy kabinach do floatingu.

Duży nacisk kładzie się na indywidualne podejście do każdego gościa. W zależności od potrzeb, dostępne są specjalne, zbilansowane diety, dostosowane do specyfiki różnych schorzeń, programy żywieniowe dla osób cierpiących na nadwagę, a dla tych, którzy stawiają na zdrową, naturalną żywność – lokalne, ekologiczne produkty.

Do Truskawca na leczenie i rehabilitację chętnie przyjeżdżają osoby wymagające rekonwalescencji po przewlekłych chorobach i operacjach, a także cierpiące na zaburzenia metaboliczne – zwłaszcza cukrzycę i otyłość, zmagające się z problemami ze strony nerek i dróg moczowych, układu krążenia, wątroby, trzustki, pęcherzyka żółciowego, jelit, żołądka, górnych dróg oddechowych, kręgosłupa, skóry, gruczołu krokowego i narządów rodnych. Znajduje się tutaj także ciesząca się międzynarodową sławą klinika prof. Kozyavkina, w której za pomocą Systemu Intensywnej Rehabilitacji Neurofizjologicznej leczeni są pacjenci z uszkodzeniami układu nerwowego, w tym również z dziecięcym porażeniem mózgowym.

Szeroką ofertę uzdrowisko ma także dla najmłodszych kuracjuszy. Specjalnie dla nich realizowane są programy, mające na celu podniesienie odporności, leczenie nawracających infekcji górnych dróg oddechowych, problemów laryngologicznych, chorób układu pokarmowego i nerwowego. Prowadzona jest też delfinoterapia dla dzieci z zaburzeniami rozwojowymi: emocjonalnymi i somatycznymi, w tym z zaburzeniami ze spektrum autyzmu, oraz dla dzieci cierpiących na zespół stresu pourazowego. Warto też dodać, że wszystkie centra wypoczynkowe posiadają sale i place zabaw dla dzieci oraz zapewniają opiekę animatorów.

Nie tylko osoby mające problemy ze zdrowiem odwiedzają Truskawiec. Uzdrowisko uchodzi za najczystszy ekologicznie rejon Ukrainy i stawia również na ekoturystykę, do której zachęcają malowniczy park zdrojowy, liczne szlaki rowerowe, turystyczne czy konne, trasy narciarskie a także, leżący 11 km za Truskawcem zabytkowy Drohobycz. Stosunkowo blisko – w odległości 50 km – mieści się Park Narodowy Beskidy Skolskie, a do Lwowa jest zaledwie 90 km.

Ciekawostką, o której warto wspomnieć, jest fakt, że chociaż zasoby najsłynniejszego bogactwa Truskawca – wody „Naftusi” – są praktycznie niewyczerpalne, to można ją pić tylko na miejscu. W krótkim czasie po wydobyciu – w ciągu zaledwie kilku godzin – traci ona swoje lecznicze właściwości. To tak, jakby Matka Natura zadbała, żeby jej cenny dar na zawsze przypisany był do tego wyjątkowego miejsca.

Podobno przeprowadzane analizy i badania wykazały, że kuracja „Natfusią” pozwala odmłodzić organizm o rok. Czy to naprawdę działa? Warto przekonać się o tym osobiście, przyjeżdżając do Truskawca!

tekst i zdjęcia: Dominika Jaśkiewicz